کلاژن‌سازی در پوست

ویتامین C یا ال- اسکوربیک‌اسید یک ویتامین محلول در آب است که اعمال بیولوژیک متعددی انجام می‌دهد. شاید مهم‌ترین نقش ویتامینC، کمک به تولید کلاژن که یک پروتئین مهم بافت هم‌بندی است باشد. ویتامینC در هیدروکسیله کردن اسیدآمینه‌های پرولین و لیزین موجود در کلاژن و تقویت فیبرهای کلاژن یک کوفاکتور مهم است. همچنین ویتامینC در تولید پروتئین‌های دیگری شامل دوپامین- اپی‌نفرین (آدرنالین) و نیز کارنیتین که در متابولیسم چربی‌ها دخیل است، نقش دارد. همان‌طور که گفته شد، یک خاصیت بسیار مهم ویتامین C، واکنش به رادیکال‌های آزاد و محافظت سلول‌ها از آسیب اکسیداتیو است.

این خاصیت آنتی‌اکسیدانی ویتامینC به محافظت سلول‌‌ها در برابر آسیب‌های محیطی شامل تابش اشعه فرابنفش و دود سیگار و نیز در برابر رادیکال‌های آزاد ساخته شده در اثر متابولیسم برخی غذاها، کمک می‌کند. همچنین ویتامینC دارای خواص ضدالتهابی نیز هست و ممکن است در پیشگیری و درمان بیماری‌های قلبی‌عروقی مفید بوده و سیر ایجاد آب‌مروارید چشم را کند کرده و در درمان برخی بیماری‌های عفونی نیز مفید باشد. مثلا حتما شنیده‌اید که اگر در زمان سرماخوردگی از مقادیر فراوان ویتامینC استفاده کنید، مدت بیماری‌تان کوتاه‌تر خواهد شد.

دو نکته مهم درباره ویتامینC وجود دارد. اول اینکه برخلاف بیشتر حیوانات که می‌توانند ویتامینC را در بدن خود تولید کنند، انسان قادر به تولید خودبه‌خودی ویتامینC نیست و لذا باید آن را از خارج و توسط غذا، برخی نوشیدنی‌ها، میوه‌‌‌ها و یا از طریق مکمل‌های غذایی دریافت نماید. نکته دوم این است که ویتامینC، محلول در آب است و در بدن ذخیره نمی‌گردد و به طور مداوم در حال دفع شدن است. لذا ویتامینC را باید به صورت منظم و روزانه در اختیار بدن گذاشت تا از فواید بی‌شمار آن بهره‌مند گردد. مصرف ویتامینC از پیری زودرس و ایجاد چین و چروک زودرس در پوست پیشگیری کرده و ترمیم زخم‌ها نیز با سرعت بیشتر و با کیفیت بهتری انجام می‌گیرد.

تفاوت انواع ویتامین C یکی از راه‌های نگهداری سطوح کافی ویتامینC در پوست، مصرف انواع محلول در چربی آن است که به راحتی می‌توانند وارد غشای سلولی گردند. برای رسیدن به این هدف، ویتامینC را با اسید پالمیتیک که یک اسیدچرب اشباع شده است، ترکیب می‌کنند و یک استر ویتامینC حاصل می‌شود. پس آسکوربیل پالمیتات یک شکل محلول در چربی ویتامینC می‌باشد. یک استر دیگر ویتامینC، تتراهگزیل دسیل اسکوربات است که در برخی کرم‌های ویتامینC به کار می‌رود و دارای خواص بیولوژیکی شبیه به ویتامینC معمولی است شامل تحریک تولید کلاژن چون آنزیم‌های گوارشی به سرعت اشکال محلول در چربی ویتامینC مثل تتراهگزیل دسیل اسکوربات را تجزیه می‌‌کنند لذا مصرف خوراکی آنها فایده‌ای ندارد و نسبت به ویتامینC معمولی نیز گران‌تر تمام می‌شوند.

از طرف دیگر مصرف موضعی این ترکیبات موجب می‌شوند که به راحتی بتوانند وارد غشاهای سلولی شده و پایداری خود را در داخل سلول حفظ نمایند. مصرف ویتامینC موضعی موجب کندی روند پیرپوستی می‌شود. همچنین این ماده موجب تولید کلاژن جدید نیز در پوست می‌شود. همچنین مصرف ویتامینC موضعی روی پوست موجب حفظ توأم پوست و کاهش لک‌های پوستی می‌گردد. به هر حال متخصصان پوست مصرف موضعی ویتامینC را مانند مصرف خوراکی این ویتامین بسیار مهم توصیه می‌نمایند.